Onderwijsambassadeur Josje
Josje, een van de eerste onderwijsambassadeurs in de gemeente West Betuwe, weet met een achtergrond in communicatie en als moeder van vier kinderen – waarvan twee met een extra ondersteuningsbehoefte – hoe moeilijk het soms is om passende begeleiding te vinden binnen het onderwijssysteem. Als onderwijsambassadeur hoopt ze met haar eigen ervaringen bij te dragen aan meer begrip tussen school en gezin op het moment dat het wat moeilijker gaat én hoopt zij dat kinderen zich door de extra handen meer ‘gezien’ kunnen voelen. Als onderwijsambassadeur ondersteunde ze eerst IKC de Stek in Est en zet ze zich nu in voor de Taalschool van Stichting Fluvium. Daar zijn ze blij met iemand als Josje.
“De inzet van een onderwijsambassadeur zien wij als een manier om maatschappelijke verantwoordelijkheid te nemen.” Daniel Koelink (directeur)
Josje, een van de eerste onderwijsambassadeurs in de gemeente West Betuwe, weet met een achtergrond in communicatie en als moeder van vier kinderen – waarvan twee met een extra ondersteuningsbehoefte – hoe moeilijk het soms is om passende begeleiding te vinden binnen het onderwijssysteem. Als onderwijsambassadeur hoopt ze met haar eigen ervaringen bij te dragen aan meer begrip tussen school en gezin op het moment dat het wat moeilijker gaat én hoopt zij dat kinderen zich door de extra handen meer ‘gezien’ kunnen voelen. Als onderwijsambassadeur ondersteunde ze eerst IKC de Stek in Est en zet ze zich nu in voor de Taalschool van Stichting Fluvium. Daar zijn ze blij met iemand als Josje.
“Tijdens een bijeenkomst van de gemeenschappelijke medezeggenschapsraad van Fluvium, gaf de bestuurder aan dat ze op zoek waren naar onderwijsambassadeurs en wilden proberen om het concept binnen Fluvium van de grond te krijgen. Mijn man was hierbij aanwezig en kwam die dag enthousiast thuis, hij zei: ‘Josje, dit is echt iets voor jou’.” Op dat moment werkte Josje als vrijwilliger voor het Ronald Mcdonald Huis in Utrecht en voelde ze de ruimte om ook één dag per week aan de slag te gaan als onderwijsambassadeur en besloot zich aan te melden.
“In het onderwijs staan leerkrachten dagelijks voor grote uitdagingen”, zegt Josje. “Kinderen hebben allemaal hun eigen behoeften, en soms komen zij uit situaties die extra aandacht en begrip vragen, daar heb ik persoonlijk ervaring mee. Toch is er binnen scholen niet altijd voldoende kennis, tijd of middelen beschikbaar om hier optimaal mee om te gaan en ik ben door mijn eigen ervaring gaan begrijpen hoe ingewikkeld het kan zijn voor een leerkracht om kinderen met bijzondere situaties goed te ondersteunen,” legt Josje uit. Josje had het gevoel dat zij met haar eigen ervaring als ouder een waardevolle bijdrage zou kunnen leveren door haar kennis te delen om zo meer begrip en verbinding te creëren. “Daarnaast had ik het gevoel dat ik een kind zou kunnen zien en dat ik ruimte zou kunnen creëren waardoor meer kinderen zich gezien zouden voelen,” vertelt ze over haar keuze om zich aan te melden.
Josje werd gekoppeld aan IKC De Stek in het dorpje Est. Een kleine school in een kleine gemeenschap. Alles behalve onbekend terrein want haar vier kinderen doorliepen hier hun basisschooltijd en Josje heeft zich als moeder altijd zeer nauw betrokken gevoeld bij de school. “IKC de Stek is een kleine school met slechts 43 leerlingen die de lat hoog legt, voor de leerlingen maar zeker ook voor het team. Er wordt echt geprobeerd om het beste in kinderen naar boven te halen en het is heel bijzonder om mee te maken hoe hard het team hiervoor werkt.” Voor zowel de school als voor Josje zelf was het bijzonder om de samenwerking opeens vanuit een andere verhouding voort te zetten en het werd een waardevolle samenwerking. Dankzij Josje ontstond er meer ruimte voor individuele aandacht en één-op-één begeleiding bij taal en lezen in het bijzonder.
“Als onderwijsambassadeur bij IKC de Stek kreeg ik de ruimte om op een passende manier invulling aan de rol te geven die voor beide kanten nieuw was”, vertelt Josje. “Samen hebben we gekeken naar dingen als: Waar ben je goed in? Waar ligt jouw kracht en waarin kun je ons ontlasten?”, gaat ze verder. “Zelf ben ik gek op taal en ik vind het heel belangrijk dat kinderen goed leren lezen en dat ze taal goed leren gebruiken. Ik haalde dan ook veel plezier uit de begeleiding die ik hierbij kon bieden en hier ben ik op school dan ook voornamelijk op ingezet.”
Op 1 januari kwam er een einde aan de samenwerking want het bleek toch heel lastig om te wonen en werken in een kleine gemeenschap. Toch kijkt Josje terug op een mooie en leerzame periode en had het voor geen goud willen missen. “Ik gun het iedere ouder om een half jaartje onderwijsambassadeur te zijn”, vertelt ze vol overtuiging. “Gewoon omdat je je er als ouder zo bewust van wordt dat leerkrachten kneiterhard werken en echt niet alles in de gaten kunnen houden. Ik denk dat je dat als ouder vaak niet ziet. Na een week op de school was mij al direct duidelijk: een leerkracht kán niet alles zien. Daar is geen tijd voor. Al gun ik het de kinderen wel.”
In haar tijd bij IKC de Stek merkt Josje dat haar interesse in een loopbaan in het onderwijs is gewekt. Ze leerde zichzelf en haar wensen daarin beter kennen. “Dat is het mooie van het onderwijsambassadeurschap”, legt ze uit. “Je kunt samen echt kijken naar waar je goed in bent, waar je kwaliteiten liggen en krijgt zo de kans om zelf je drive te vinden, een drive waarvan je misschien niet eens wist dat je die had.” Josje ging om tafel met Stichting Fluvium en keek naar mogelijkheden om een rol te vervullen op school, zonder daadwerkelijk zelf voor de klas te staan. Toen er een leuke kans voorbij kwam, greep ze die dan ook met beide handen aan: Josje begeleidt nu, betaald, een aantal uur per week een jongen die dankzij deze begeleiding een plek in het reguliere onderwijs kan behouden. Josje hoopt deze rol in de toekomst nog aan te kunnen vullen met een andere functie als onderwijsprofessional.
Niet lang na haar vertrek bij IKC de Stek besloot Josje dat ze klaar was voor een nieuw avontuur als onderwijsambassadeur. Sinds kort is ze daarom twee ochtenden per week te vinden bij de Nieuwkomersschool West Betuwe van Fluvium. Hier krijgen anderstalige leerlingen een jaar lang openbaar onderwijs met specifieke aandacht voor het leren van de Nederlandse taal. Directeur Daniel legt uit dat de aard van de school vraagt om een andere bezetting dan gebruikelijk is in het basisonderwijs. “Onze school bestaat momenteel uit twee groepen met in totaal ongeveer dertig leerlingen”, vertelt hij. “Deze kinderen komen uit verschillende landen, zoals Oekraïne en Syrië, en vaak uit moeilijke omstandigheden. Dat vraagt dan ook om passende begeleiding. Voor elke groep hebben we een vaste leerkracht en een onderwijsassistent, waardoor er dagelijks vier mensen direct betrokken zijn bij het primaire proces. Daarnaast hebben we een intern begeleider en krijgen we ondersteuning van een handvol vrijwilligers, waaronder Josje, die als onderwijsambassadeur twee ochtenden per week het team en de leerlingen ondersteunt.”
Hoewel de taalschool vaker samenwerkt met vrijwilligers, merkt Daniel op dat de inzet van Josje wel degelijk verschilt van die met anderen. “Het grote verschil met andere vrijwilligers, is dat Josje als onderwijsambassadeur echt onderdeel is van ons team”, gaat hij verder. “Ze is er bij de dagstart om acht uur, samen met de rest van het team, en hoort precies wat er die dag op de planning staat. We bespreken met haar welke ondersteunende taken ze kan oppakken en krijgt de ruimte om hier op haar eigen manier invulling aan te geven”, vertelt Daniel. “Andere vrijwilligers komen vaak maar kort en zijn meer incidenteel betrokken bij de dagelijkse gang van zaken. Josje is structureel aanwezig en volledig geïntegreerd in onze werkwijze en dat maakt deze samenwerking anders.”
Josje vertelt dat ze langzaamaan haar weg op de taalschool begint te vinden. “Het nieuwkomersonderwijs brengt een heel andere dynamiek met zich mee. De kinderen hier hebben veel meegemaakt en hebben een bepaalde onrust in zich waardoor het soms al heel wat is als ze op een stoel blijven zitten”, legt ze uit. “Ik probeer waar mogelijk te ondersteunen in de klas en ga vaak één-op-één met leerlingen zitten om ze te begeleiden.”
Josje haalt persoonlijk een gevoel van nederigheid uit het werken met deze kinderen. “Het raakt me hoe veel verdriet, zorgen en ontberingen deze kinderen hebben doorstaan. Sommigen zijn hier zonder hun ouders, niet wetende of ze die ooit weer zullen zien. Dit besef zet mijn eigen dagelijkse zorgen in een ander perspectief. Ik merk ook dat ik hier echt een bijdrage kan leveren doordat ik als onderwijsambassadeur de ruimte heb om een kind even apart te nemen en kan helpen waar nodig, zodat hij of zij daarna weer mee kan doen met de les. Dat is iets waar leerkrachten vaak geen tijd voor hebben.”
Daniel is blij met de bijdrage van Josje op school en is enthousiast over het onderwijsambassadeurschap. “De inzet van een onderwijsambassadeur zien wij als een manier om maatschappelijke verantwoordelijkheid te nemen”, legt hij uit. “Het onderwijs heeft te maken met een lerarentekort, en hoe meer mensen we kunnen enthousiasmeren voor een carrière in het onderwijs, des te beter voor Nederland en het onderwijs in zijn geheel. Als dankzij het onderwijsambassadeurrschap uiteindelijk een paar mensen echt voor kiezen om in het onderwijs te blijven, dan is dat een mooie win voor iedereen en bovenal biedt het ons extra ondersteuning op school – Josje is twee ochtenden per week hier om ons te helpen, en dat bevalt tot nu toe erg goed.”
